PRO MEMORIA

Zjednoczenie człowieka z Bogiem jest procesem wewnętrznym i niezbędnym. Byś to mógł zrozumieć, porównam ten proces do relacji, jaka zachodzi między dwojgiem kochających się ludzi. Zjednoczenie, jakie mogą osiągnąć, choć wewnętrznie może ich bardzo do siebie upodobnić, to jednak zawsze pozostanie czymś zewnętrznym do ich istnienia. Natomiast z tej racji, że Bóg tak nas stworzył, że uczynił z naszego wnętrza świątynię, w której pragnie na stałe i na zawsze przebywać, zjednoczenie z Nim należy do istoty naszego człowieczeństwa.
Zjednoczenie człowieka z Bogiem jest procesem wewnętrznym i niezbędnym. Byś to mógł zrozumieć, porównam ten proces do relacji, jaka zachodzi między dwojgiem kochających się ludzi. Zjednoczenie, jakie mogą osiągnąć, choć wewnętrznie może ich bardzo do siebie upodobnić, to jednak zawsze pozostanie czymś zewnętrznym do ich istnienia. Natomiast z tej racji, że Bóg tak nas stworzył, że uczynił z naszego wnętrza świątynię, w której pragnie na stałe i na zawsze przebywać, zjednoczenie z Nim należy do istoty naszego człowieczeństwa.
Inaczej mówiąc, człowiek w spotkaniu z drugim człowiekiem może pozostać samotny i to nie przekreśli jego człowieczeństwa. Natomiast brak zjednoczenia z Bogiem rodzi straszliwą pustkę i równoznaczne jest z utraceniem sensu swego istnienia. Rozmyślając nad tą prawdą o tajemnicy naszego istnienia, zapewne spontanicznie nasuwają ci się słowa św. Augustyna: Stworzyłeś nas dla Siebie i niespokojne jest nasze serce, dopóki nie spocznie w Tobie.
W podsumowaniu powyższych myśli należy stwierdzić, że choć człowiek w odniesieniu do Pana Boga jest dzieckiem powołanym do uczestniczenia w naturze Bożej, to jednak droga do urzeczywistnienia tego powołania prowadzi przez posłuszeństwo, na mocy którego zobowiązani jesteśmy do służby Bogu (wykonywania zadań nie związanych z naszymi życiowymi planami). Służba Bogu przejawia się w dużej mierze w służbie drugiemu człowiekowi, aż do gotowości złożenia ofiary ze swego życia (por. J 15,13).
Nasz obowiązek posłuszeństwa i służby płynie z tego samego powodu co i u aniołów — Bóg jest naszym Królem. Bóg jako Król chce władać człowiekiem w sposób absolutny, lecz z racji wolnej woli człowiek musi chcieć całkowicie się Bogu podporządkować. Tę próbę wierności Bogu, w przeciwieństwie do aniołów, którzy tylko raz ją przeszli, przechodzimy przez cale życie: raz wybrawszy, codziennie wybierać muszę. Pan Bóg ze swej strony w odniesieniu do człowieka jest bardzo miłosierny i cierpliwy, to znaczy do końca życia mamy szansę nawrócić się do Boga z dróg ucieczek i buntów. Dlatego też należy powiedzieć, że Bóg króluje nad danymi ludźmi (nad danymi narodami), gdy są Mu posłuszni, skorzy do służby. Posłuszeństwo i służba ze swej strony oczyszczają i uświęcają miłość człowieka, a tym samym umożliwiają człowiekowi zjednoczenie z Bogiem, a w konsekwencji przebóstwienie jego natury.

ks. Tadeusz Kiersztyn, Ostatnia walka